Historia szkoły
Historia Szkoły Podstawowej Nr 4 im. Adama Mickiewicza w Lublinie sięga początków XX wieku.
W przededniu wybuchu I wojny światowej była rosyjską szkołą jednoklasową. Mieściła się wówczas w cerkwi bazyliańskiej przy ulicy Ruskiej.
1915
Pierwsze zapiski w języku polskim dotyczące szkoły nr 4 spotykamy w 1915 roku. Należy przypuszczać, że jako szkoła rozpoczęła działalność właśnie w tym roku, kiedy to społeczeństwo, wykorzystując zmianę warunków politycznych, usiłowało zorganizować oświatę początkową i nadać jej wymiar narodowy. Dokumenty, jakie zachowały się z tych czasów potwierdzają to przypuszczenie. Usytuowanie szkoły w dzielnicy żydowskiej miało wpływ na jej charakter. W lipcu w 1917 roku Rada Szkolna w Lublinie wynajęła lokal dla szkoły nr 4 przy ulicy Lubartowskiej 24. Szkoła przechodziła kolejne stopnie reorganizacji i w roku szkolnym 1918/19 była już sześcioklasową szkołą męską żydowską. Należy dodać, że była to wówczas jedyna szkoła dla chłopców żydowskich w związku z czym zajmowany przez nią lokal już wkrótce przestał wystarczać dla wszystkich dzieci, które zgłaszały się do niej na początku każdego roku szkolnego. W sierpniu 1919 szkoła przeszła kolejną reorganizację i w nowym roku szkolnym 1919/1920 funkcjonowała już jako 7-klasowa szkoła żeńska. Aby odciągnąć młodzież żydowską od chederów w tym samym budynku przy ulicy Lubartowskiej 24 umieszczono drugą szkołę żydowską. Była to placówka męska numer 28. Znaczącym momentem w historii szkoły był rok 1926 kiedy to dnia 23 stycznia nadano jej imię wielkiego polskiego wieszcza Adama Mickiewicza.
1934
Na początku lat trzydziestych szkoła utraciła charakter szkoły żeńskiej i wraz z placówką męską nr 28 stała się szkołą koedukacyjną. W roku szkolnym 1934/35 została podzielona na dwie odrębne szkoły. Nowa szkoła otrzymała numer 20. Wprowadzenie w latach dwudziestych powszechnego obowiązku szkolnego doprowadziło do zwiększenia liczby uczniów, co w konsekwencji wpłynęło na pogorszenie warunków lokalowych szkoły. Sytuacja ta skłoniła władze miejskie do podjęcia decyzji o budowie nowego obiektu dla potrzeb szkoły. Został on wzniesiony przy ul. Lubartowskiej 68 i oddany do użytku w roku 1937.
1939
Niedługo dane było cieszyć się nowym lokalem. Wybuch II wojny światowej przerwał pracę szkoły. Rankiem 18 września 1939 roku weszły do Lublina władze niemieckie. Lokal przy ul. Lubartowskiej 68 został zajęty przez szpital. W okresie okupacji szkoła nr 4 borykała się z podobnymi trudnościami jak inne szkoły, którym władze okupacyjne pozwoliły funkcjonować. Szkoła rozpoczęła pracę 21 października 1939 roku w lokalu szkoły nr 3 przy ul. Św. Mikołaja /obecnie Szkolna/. Do własnego budynku powróciła 1 września 1944 roku. 15 października 1945 roku nastąpił kolejny podział szkoły nr 4. Nowa placówka otrzymała nr 25.
1970
Upływające lata i kolejni współużytkownicy szkoły doprowadzili do znacznego zniszczenia budynku. Pod koniec lat sześćdziesiątych podjęto decyzję o budowie nowego obiektu. 7 lutego 1970 roku oddano do użytku budynek przy ul. Hiacyntowej 69, gdzie szkoła ma siedzibę do dnia dzisiejszego. Oficjalne uroczystości przekazania szkoły odbyły się w maju. Odsłonięto wówczas tablicę pamiątkową poświęconą patronowi szkoły - Adamowi Mickiewiczowi.
1982
Budynkiem, którym obecnie szkoła dysponuje, musiała nieraz dzielić się z innymi użytkownikami. Mieścił się tu hotel dla nauczycieli i Zespół Szkół Zawodowych. Pogarszało to znacznie warunki pracy szkoły. Jednak od 1982 roku szkoła już samodzielnie gospodarzy na swoim terenie starając się stworzyć jak najlepsze warunki pracy dla uczniów i nauczycieli. W roku 1995 ukończono budowę nowego segmentu, który jeszcze bardziej usprawni pracę szkoły.
Swój dynamiczny rozwój szkoła zawdzięcza kolejnym kierownikom i dyrektorom. Byli nimi w kolejności: Lea Mandelkernowa, Anna Weissowa, mgr Jan Szurek, Henryk Dąbrowicz, Władysław Sakławski, Maria Zduńczuk, mgr Marian Kupisz, mgr Krystyna Łada, mgr Mirosława Woźniak, mgr Alina Broniowska i obecnie od 2019 roku mgr Ewa Momot.
Szkoła Podstawowa Nr 4 im. Adama Mickiewicza w Lublinie zawsze miała szczęście do dobrego kierownictwa, świetnej kadry nauczycielskiej, ofiarnych rodziców i zdolnych uczniów. Dlatego też z optymizmem patrzy w przyszłość.
